Een dag op 'Kameleon" (3)

De "Kameleon" is de dagbehandeling van het WKZ. Bij veel gewone ziekenhuizen ziet de dagbehandeling er heel "ziekenhuisachtig" uit, maar bij het WKZ hebben ze er wel voor gezorgd dat de kinderen zich hier heel snel op hun gemak voelen.

Natuurlijk is er allerlei medische apparatuur, zijn er enkele bedden en loopt er veel verpleging en artsen rond. Maar er staat bijvoorbeeld ook een enorme kast vol met boeken en leuke spelletjes, er is een mini keukentje voor de kleintjes, een relaxhoek vol zachte kussen, een grote televisie waar ook de playstation op aangesloten kan worden, diverse tafels en zithoekjes. Omdat er in het hele ziekenhuis gratis Wifi is, kun je ook je eigen tabblad of laptop meenemen.
Tussen de middag wordt er gezamenlijk geluncht door de kinderen en een pedagogisch werker.
Ook wordt er tussen 11.00 en 12.00 uur een tafel vrij gehouden wat gericht is op school, om huiswerk te kunnen maken. Er is een keukenblok waar je zelf drinken mag pakken.

Eigenlijk kun je het vergelijken met een erg grote huiskamer. In die huiskamer zie je dan ouders met hun kind die daar voor een dagbehandeling komen. Veel kinderen zitten aan een infuus ivm medicatie of een bloedtransfusie. Andere kinderen komen daar voor een provocatietest bij voedselintolerantie. Sommige kinderen moeten een kleine ingreep ondergaan. Maar de sfeer is daar altijd goed, gezellig en ontspannen. De verpleging en artsen zijn ook daar (in het hele WKZ overigens) super lief. Het kind staat centraal, het kind geeft zijn/haar wensen aan, alles draait om het kind. Super fantastisch!

Maar goed, ik wilde gaan schrijven over een dag zoals Naomi en ik meemaken op de dagbehandeling.

Op het moment dat wij binnen komen melden wij ons eerst bij de balie. Standaard vind er een controle plaats van naam, geboortedatum en of wij nog in een vreemd ziekenhuis geweest zijn, een boerderij of in het buitenland. Naomi krijgt vervolgens een polsbandje wat ze om moet doen, we krijgen de sleutel van "ons" kluisje en daarna gaan we onze handen wassen en insmeren met alcohol.

Onze spullen bergen we op in ons kluisje en we zoeken een plekje om te gaan zitten. De ene keer zitten we aan de grote tafel met andere gezinnen, de andere keer kiezen we voor de zithoek bij het raam, met uitzicht over de binnentuin. Het ligt er maar net aan waar plaats is. In afwachting van de verpleging spelen we allebei een paar minuten met ons mobieltje; Naomi haar snapchats, Instagram, Twitter, Whatsapp etc. Ik kijk vaak even op Facebook, controleer of ik nog mails heb en lees een beetje het nieuws bij.

Na een kwartiertje wachten wordt Naomi opgehaald door een verpleegkundige. Zij controleert dan haar gewicht, haar bloeddruk en stelt de standaardvragen of ze nog ziek is geweest, verkouden is geweest of andere veranderingen. Zodra er een afwijking is, wordt er eerst overlegd met de zaalarts, maar gelukkig is dit zelden het geval geweest.

Daarna gaan we door naar de behandelkamers. Elke behandelkamer heeft zijn eigen kleur; alle apparatuur, meubels, wandversieringen zijn in elke kamer hetzelfde, maar de accenten hebben de kleur van de kamernaam, bijv. roze of groen.

Zodra Naomi op de behandeltafel zit, gaat de verpleegkundige op zoek naar een ader om het infuus in te kunnen brengen. Ondertussen zit ik aan haar linkerkant om haar af te leiden. Het prikken heeft Naomi namelijk een bloedhekel aan. Zodra de naald is ingebracht, neemt de verpleegkundige eerst bloed af, wat naar het laboratorium gestuurd wordt. Daarna wordt het infuus aangebracht, door gespoten met een soort zoutoplossing en vervolgens wordt haar medicatie erop aangesloten. Alles gebeurd in het tempo wat Naomi aangeeft en in overleg met haar. Met infuuspaal en al lopen wij vervolgens weer terug naar naar de afdeling.

Vervolgens is het een uurtje van spelletjes spelen, praten, mobieltje er weer bij, soms afleiding door een tekenaar of een ander die de mensen op de afdeling komt vermaken. Vaak loop ik tussendoor even vlug naar beneden om voor ons een lekker tussendoortje te halen, want ook eten mag je gewoon op de afdeling. Het is altijd gezellig en ook dat uurtje vliegt weer voorbij. Zodra haar medicatie erin zit, wordt er nog een kwartiertje nagespoeld. Geen idee waarmee, maar dat zal ook wel een soort zoutoplossing of vocht zijn. Tussendoor komt ook vaak haar behandelend arts nog even langs. Soms met een andere arts, die geïnteresseerd is haar 'case', soms met een ander behandelend arts om een stappenplan door te nemen. Een enkele keer moet er aanvullend onderzoek verricht worden door middel van een echo of iets dergelijks, maar ook dat komt gelukkig niet vaak voor.

En dan zit voor ons de middag er weer op. Spullen uit het kluisje pakken, sleutel inleveren en weer terug naar huis. Over 14 dagen hoeven we pas weer terug te komen.