Soms is het ook wel handig om een blog te hebben. Gewoon, om lekker je gedachten van je af te schrijven. Wie het leest, leest het, zo niet, dan is het ook goed.
Vaak krijg ik de vraag hoe ik er nu eigenlijk mee omga. Het is namelijk heel veel wat we te verstouwen hebben, dat realiseren wij ons ook.
Eind juli 2013 heb ik aangegeven te willen gaan scheiden. Door allerlei omstandigheden konden we de scheiding nog niet doorzetten en moesten mijn ex en ik noodgedwongen nog samen blijven wonen. Daar is helaas nog steeds geen verandering in gekomen, maar gelukkig hebben wij geen vechtscheiding of wat dan ook. Het is alleen wat onrustiger. Ik sta nog steeds volledig achter mijn beslissing.
In die tussentijd kregen we in de privésfeer te maken met ziekte, heel heftig allemaal en heeft destijds zeker een half jaar geduurd voordat het beestje een naam kreeg bij de betreffende persoon. Toen deze persoon op 10 oktober 2014 ontslagen werd uit het ziekenhuis en het herstel mocht gaan beginnen, was onze opluchting dan ook enorm groot. Niet wetende dat een dag later Naomi opgenomen zou worden in het ziekenhuis en we daar vervolgens 12 dagen zouden blijven.
Na haar diagnose stond onze wereld even op zijn kop. Wat een steun kregen we vanuit onze omgeving!! Van familie, vrienden, kennissen, maar ook de volledige medewerking op het werk. Bij mijn werkgever heb ik het geluk dat ik ook vanuit huis kan en mag werken, dus toen Naomi en ik in het ziekenhuis waren, kon ik 's avonds gewoon werken. Mijn leidinggevende stelde mij in die periode regelmatig de vraag of ik dat wel aankon. Voor mij was het echter een rustpunt, een paar uur dat ik me alléén met mijn werk kon bezig houden. Ik moest mijn gedachten bij mijn taken houden, waardoor ik het ziekenhuis even kon vergeten.
Maar wat vond ik het loodzwaar toen ik na een aantal dagen non-stop ziekenhuis naar ons kantoor in Amsterdam moest ivm werkoverdracht. Ik vond het erg fijn mijn collega's weer even te kunnen zien, even andere gezichten. Maar de rit er naar toe was zwaar. Hoe verder ik weg reed van het ziekenhuis, hoe meer ik het gevoel kreeg alsof er een onzichtbare navelstreng uitgerekt werd. Ik liet mijn meisje daar achter, zo voelde het op dat moment. Toen ik eenmaal de A2 opdraaide, stroomden de tranen dan ook rijkelijk over mijn gezicht.
Achteraf, toen ik weer terugkwam in het ziekenhuis, heeft het mij echter wel de nodige nieuwe energie gegeven.
De vader van Naomi doet een heel ander soort werk. Hij is niet in de mogelijkheid om vanuit huis te kunnen werken. Zijn werkgever gaf hem echter de vrijheid om weg te kunnen wanneer dit nodig was, zodat hij ook aanwezig kon zijn bij onderzoeken, gesprekken, etc.
Bij haar broertje L. en zusje E. heeft het ook het nodige losgemaakt. Vooral bij haar broertje. Dat zijn moeder en zus ineens in het ziekenhuis waren heeft een behoorlijke impact op hem gehad. Zodanig, dat hij nu nog last heeft van een soort verlatingsangst. Een extreme verlatingsangst, want hij wil van minuut tot minuut weten waar ik ben, met wie ik ben, wat ik doe, wanneer ik thuiskom, hoe laat ik thuiskom. En tussendoor weet hij mij te stalken via telefoon,whatsapp, messenger of iMessage. Voor mij zeer storend, maar voor mijn omgeving vaak ook. L. vind het erg moeilijk, maar ik ben nu heel erg mijn eigen grenzen aan het afbakenen: hij hoeft niet alles te weten, ik bepaal wanneer ik thuiskom en hij mag mij 4 keer per dag bellen. Binnen afgesproken tijdstippen. Dat geldt ook voor het sturen van berichten.
Nadat Naomi ontslagen werd uit het ziekenhuis, hebben we eerst ook nog samen 2 weken bij mijn ouders gelogeerd. Even tot rust komen. Omdat haar broertje en zusje enorm aan het puberen zijn, haar vader en ik in scheiding liggen, kwam al snel de vraag "is het wel zo verstandig dat ze thuis komt?". Naomi en ik vonden beide van niet. Zij had haar rust nodig, was extreem vermoeid, kon zich niet concentreren. Bij opa en oma zou ze haar eigen kamertje hebben, zou ze tot rust kunnen komen en zich op haar huiswerk kunnen concentreren. Helaas is ze, door haar ziekte, ook veel sociale contacten kwijt geraakt. Het leven van haar vrienden gaat gewoon door, ze krijgt af en toe whatsapp van ze. Haar vriendinnen N. en C. en nichtje T. komen wel regelmatig bij haar langs. Van haar klasgenoten hoort ze niets. Ons contact met school verloopt via de zorgcoördinator en haar mentor. Op dit moment zijn we ook met de trajectbegeleiding bezig om haar toetsen in te laten halen, zodat ze toch over kan naar het 3e leerjaar.
Twee keer in de week logeer ik daar; op dinsdagavond en op zaterdagavond. Voor alle drie de kinderen is dit lastig, maar ook voor mij. Naomi wil mij graag continu bij zich hebben, net zoals haar broertje en zusje dat willen. De kids zien niet in dat ik ook tijd voor mijzelf nodig heb; in de vorm van sporten, sociale contacten, mijn werk, maar soms ook gewoon even helemaal niets doen. Soms krijg ik 's nachts om 0.30 uur een berichtje van Naomi dat ze niet kan slapen. Of belt ze me. Soms word ik om 6 uur al gebeld door L., op een nacht dat ik bij Naomi logeer.
Soms verlang ik naar een week vakantie; op een tropisch eiland, met een cocktail in mijn hand. Non-stop de beschikking over een masseur, een ontspanningscoach, fruit in overvloed, de zon en goede gesprekken met andere volwassenen. Gewoon puur tijd voor mijzelf, zonder geleefd te worden en nieuwe energie op te doen.
Het klinkt egoïstisch, maar toch. Mijn kids, de ziekte, de scheiding, alles zelf regelen en doen, de backup die je eigenlijk alleen echt van mijn ouders krijgt; het vreet soms behoorlijk aan me. Mijn ontspan-momenten zijn op dit moment alleen op mijn werk. Maar ja.... dat is ook geen ontspanning, ondanks dat ik mijn werk erg leuk vind.
Het komt wel weer goed, daar ben ik van overtuigd. Maar soms verlekker ik mij op internet even aan die tropische all-inclusive vakanties ergens in het Caribisch gebied....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten